93 Harbi'nin en önemli sonuçlarından birisi Bulgaristan’daki Türk ahalinin, katliam ve baskılarla göç etmeye mecbur edilerek, yaklaşık 500 yıldır yaşadıkları topraklarını bırakıp Anadolu’ya sığınmak zorunda kalmalarıdır. Savaşın sonunda Edirne ve Tuna vilayetlerinin iki bölgesi (Şumnu, Varna ve Silistre havalisi ile Rodoplar ve civarı) dışında kalan yerlerdeki Türkler hemen hemen tamamen yok olmuştu. 500 bin kişi savaşta katledilerek veya açlık ve hastalıktan öldü.

Bir milyonu aşkın insan ise göç ederek, daha güvenli buldukları Şumnu, Batı Trakya, Makedonya, İstanbul ve Rodoplar bölgesine sığındı. Osmanlı hükümeti, Bulgaristan Emareti ve Şarki Rumeli Vilayeti’nde Türk nüfusunun azalmaması için çalıştıysa da, mahalli idarelerin baskısıyla kalan ahali de bir müddet sonra kesin olarak yurtlarını terketti.

Osmanlı İmparatorluğu, muhacirlerin bir kısmını Balkanlar’daki jeostratejik yerler ile imparatorluğun diğer taraflarındaki boş ve harabe olmuş arazilere yerleştirmeye çalıştı. Ancak Diyarbekir, Van, Musul, Halep, Bağdat ve Basra’daki boş arazilerin İstanbul ve Rumeli’ye uzak olması, iklimin göçmenler için elverişli olmaması, yeterli ulaşım ağının bulunmaması ve Müslüman olmayan ahalinin tepkileri gibi sebeplerden muhacirler büyük kitleler halinde yerleştirilemedi.

Göçmenler Edirne, Aydın, Ankara, Kastamonu ve Hüdavendigar (Bursa ve civarı) vilayetlerine gönderildiler. Bu durum da başta Bursa, İzmit ve Aydın olmak üzere Batı Anadolu bölgesinde izdihama sebep oldu.