Osmanlı idari, askeri ve sosyal hayatının temel taşlarından olan timar sistemi, kelimenin genel anlamıyla, bir kısım asker ve memurlara, icra ettikleri belirli bir vazife ve hizmet karşılığında imparatorluğa ait devlet topraklarından kendi nam ve hesaplarına vergi toplama yetkisinin verilmesidir. 20.000 akçeye kadar olan tahsislere timar, 20.000 ile 100.000 akçe arasındakilere zeamet, 100.000 akçeden fazla olan tahsislere de has denirdi. Ancak özellikle XVI. yüzyılın sonu ile XVII. yüzyılın başlarında tahsis rakamlarındaki bu sınırlara uyulmadığı görülmektedir.