Takvim gazetesinden Emre Şahin bugünkü “Geleceğe dönüş” başlığıyla kaleme aldığı yazıda Z kuşağının gazeteleri keşfettiğini ve bilmedikleri dünyaya döndüklerini yazmış... Sanal dünyadan, gerçeğe dönüşün hikayesini anlatan işte o yazı:

Takvim gazetesinden Emre Şahin bugünkü “Geleceğe dönüş” başlığıyla kaleme aldığı yazıda Z kuşağının gazeteleri keşfettiğini ve bilmedikleri dünyaya döndüklerini yazmış... Sanal dünyadan, gerçeğe dönüşün hikayesini anlatan işte o yazı:

Şimdi biraz düşünün…

Parmaklarınız mürekkep kokan bir gazete sayfalarında gezinirken, telefondan gelen bildirim sesleri uzak bir uğultuya dönüşüyor.

Gözünüz bir başlığa takılıyor ve sonra paragraflar arasında gerçek dünyaya adım atıyorsunuz.

Acele yok, dikkatiniz bölünmüyor.

İşte bu sahne teknolojiye doğmuş bir kuşağın hiç tanımadığı bir lüks.

Ancak nihayet, Z kuşağı bilmedikleri dünyaya dönüyor.

Evet, gazeteler…

300 yılı aşkın süredir toplumun nabzını tutan, gerçeklerin fısıltısını taşıyan, sabah kahvelerinin en yakın arkadaşı o basılı kağıtlar.

Dijital çağın şafağında “öldü” denilen gazeteler şimdi yeni bir dirilişin eşiğinde.

Dijital okuma alışkanlıklarımız ne kadar “hızlı” ve “işlevsel” görünse de, aslında bizi yüzeyde tutuyor.

Sosyal medyada içerik tüketenler başlıklara göz atıyor, ilk satırı tarıyor ve kararını veriyor.

Oysa gerçeği anlamak, detayda saklı.

Algının olgunun önüne geçtiği bu çağda doğruyla yanlışı ayırt etmek giderek zorlaşırken basılı medya yine en büyük güç olacak.

İşte bu yüzden büyük medya devleri rotayı tekrar basılı gazetelere çeviriyor.

The Guardian, The Sun, Daily Mail, New York Times ve Financial Times…

Hepsi tekrardan “print” dünyasına yatırım yapma kararı aldı.

The Spectator’ın ABD edisyonu, yayın sıklığını iki katına çıkarıyor.

Neden mi?

Çünkü kağıda basılan her kelime daha kalıcı, daha ciddi ve daha güvenilir bir izlenim bırakıyor.

Basılı medya hâlâ eşsiz bir odak sunuyor.

Sayfayı çeviren okuyucu, başka bir bildirimle bölünmüyor.

Reklam ise gerçekten görülüyor.

Okuyucu, içerikle derin bir bağ kuruyor.

Bu sadece bir “haber tüketimi” değil; bir ritüel, bir deneyim.

Ve ironik olan şu ki gazetelere sırt çeviren Z kuşağı, şimdi onların en yeni takipçisi olmaya başlıyor.

Analogun romantizmini keşfetmeye başlayan bu kuşak, dijital yorgunluktan sıyrılıp basılı içeriğin sadeliğini keşfediyor.

Belki de bu bir “geleceğe dönüş” hikayesi.

Gazeteler ölmedi.

Sadece biraz sessizliğe çekilmişlerdi.

Şimdi, geçmişin dinginliğini geleceğin dinamiğiyle birleştiren yeni bir çağın kapısını açıyorlar.