Şeyma Demircan Namazcı Mirat Haber'de yazdı: Bu sabah oğlum hiç alışık olmadığım bir hâlde uyandı. Ödevini yapmak istemediğini söyledi, gözleri doldu, kalemini sinirle kırdı. O an, çoğu ebeveynin yaptığı gibi “Hadi yapacaksın!” diye bastırsaydım belki hikâye bambaşka bir yöne gidecekti.

Şeyma Demircan Namazcı Mirat Haber'de yazdı: Bu sabah oğlum hiç alışık olmadığım bir hâlde uyandı. Ödevini yapmak istemediğini söyledi, gözleri doldu, kalemini sinirle kırdı. O an, çoğu ebeveynin yaptığı gibi “Hadi yapacaksın!” diye bastırsaydım belki hikâye bambaşka bir yöne gidecekti.

Ama çocuğun davranışı bazen o davranış değildir.Bazen ağlamaz; içindeki sıkışmayı anlatır. Bazen öfke değildir; yalnızlığa tutunma çabasıdır.Bazen inat değildir; duyulma arzusudur. “Hadi kuzenlerine gidelim mi?” dediğimde yüzündeki bulut bir anda dağıldı. Ben hazırlanırken de sessizce ödevini bitirdi.

Durum şu ki; Çocukların duyguları, kelimelerinden önce konuşur. Günlerdir evdeydi, yalnızdı, içi sıkılmıştı. Biz yetişkinler sıkılınca bir dostumuzu arar, iki cümle konuşur, bir kahve içeriz.

O ise bunu yapamayacağı için duygusu kalemini kırarak çıkmıştı ortaya. Sendrom Diyerek Kolaylaştırıyoruz Aslında Yıllardır ebeveynlerden ve psikologlardan duyduğum bir şey var. “İki yaş sendromu, üç yaş krizi, dört yaş inadı…” Sanki çocuğun büyümesi bir hastalıkmış gibi.

Hâlbuki yaşanan şey bir sendrom değil; çocuğun dünyayı ilk kez kendi gözleriyle görmeye başlaması. Merakının büyümesi, sınırlarının şekillenmesi, isteklerinin belirmesi. Bizim için “problem” diye görünen şey, onun için hayatın ilk provasından ibaret. Asıl sendrom, çocukların değil; yetişkinlerin sabırsızlığında. Cafedeki Küçük Kızın Boğulan Merakı Bir cafede iki yaşlarında bir kız çocuğu gördüm.

Nereye baksa bir uyarı: “Yemeğini ye.” “Onu alma.” “Üşüteceksin.” “Öyle oturma.” Mandalinayı yere attı, uzun uzun nutuk yedi. Tekrar yaptı, tekrar uyarıldı. Annesi “Bak inada!” dedi ama ben orada inat değil, boğulmuş bir merak gördüm.

İki yaş çocuğuna mandalina da top da aynı nesnedir: İkisi de yere gider.Hijyeni değil hayatı öğreniyorlar çünkü. Kırılacak olan vazoyu korumak çocuğun değil yetişkinin görevi. “Kriz” Sandığımız Şey, Bizdeki Eksiklik “Tableti alınca kriz çıkarıyor.” “Parktan dönmüyor.” “Her şeye sinirleniyor.”

Hayır, çocuk krize girmiyor. Biz hazırlıksız yakalanıyoruz. Düzen verilmemiş bir çocuktan düzeni anlamasını bekliyoruz. Rutin oluşturulmamış bir çocuktan sınıra saygı bekliyoruz. Sözle aktarıp hâlle göstermeden saygı istiyoruz. Oysa çocuk, hayatı bizim ritmimizle öğrenir. Sakinliğimizi alır, kızgınlığımızı kopyalar, ibadetimizi izler, sevgimizi örnek alır.

Oğlum ve Ezan Arasında Kurulan Köprü Oğlum 2–3 yaşlarındaydı.Beraber oynarken ezan okundu. Birden yüzü düştü:“Yaaa… şimdi namaza gideceksin. Ben oynamak istiyorum.”dedi. O an içimde bir perde aralandı. Çocuğumun ezan sesiyle hüzünlenmesini istemedim. Namazımı erteledim. Sonraları hep şöyle dedim: “Namazımı kılıp geliyorum yavrum.” O oyununu korudu,ben ibadetimin önceliğini. Ve o ikisi arasında yumuşak, kırılmayan bir köprü kuruldu. Ve Gerçek Şu ki… Çocuklarımız bize küçük sınavlarla gelmiyor. Kendi içimizi terbiye edecek büyük aynalarla geliyor. Davranışlarının ardında hep bir duygu,duygularının ardında hep bir ihtiyaç, ihtiyaçlarının ardında iseRabbimizin bize emanet ettiği bir kalp var. Biz sadece duymaya niyet edelim,görmeye gayret edelim, dokunmaya cesaret edelim…Gerisi zaten lütuf. Şeyma Demircan Namazcı