Türkiye son dönemde Milli Muharip Uçak projesiyle ilgili yabancı ülkelerle işbirliğine gidiyor. Peki bu durum riskli mi? Türkiye'ye neleri getirir? İşte detaylar...

Türkiye son dönemde Milli Muharip Uçak projesiyle ilgili yabancı ülkelerle işbirliğine gidiyor. Peki bu durum riskli mi? Türkiye'ye neleri getirir? İşte detaylar...

Türkiye, KAAN için neden başka ülkelere ihtiyaç duyuyor? Bu ülkelerin katılımı savaş uçağının yerli/milli özelliğine herhangi bir leke getirir mi? Daha da önemlisi bu ülkelerin muhtemel katılımı sonrası KAAN projesi nereye evrilir? Bu soruların yanıtını TRT Haber, Savunma Sanayii Araştırmacısı Kadir Doğan'a sordu.

Kadir Doğan, öncelikle KAAN dahil olmak üzere bir savaş uçağı geliştirme boyutundan ele alıyor meseleyi… Böyle bir projeyi geliştirmenin savunma sanayii açısından en büyük, en kapsamlı ve en maliyetli işlerinden biri olacağının altını çiziyor.

Teknik olarak bu gibi işlere ‘proje’ yerine ‘program’ dendiği bilgisini de paylaşıyor Doğan ve içerisinde bulunan en ufak bir mekanik parçadan, elektronik donanımlara, yazılımlardan binlerce sensöre kadar bu tür işlerin aslında devasa sistemler olduğuna işaret ediyor.

Savaş uçağı yapabilmek için yüzlerce hatta binlerce şirketin birlikte çalıştığını yine binlerce mühendisin birbirleriyle entegre bir şekilde geliştirdiği sistemlerin kullanıldığını kaydediyor. Hal böyle olunca bu gibi programların mali yükümlülükleri de çok yüksek bedellere ulaşmış oluyor.

Doğan, işin maliyetinden bahsederken hemen hepimizin yakından takip ettiği F-35 projesine getiriyor konuyu ve söz konusu projenin geliştirme faaliyeti için yaklaşık 400 milyar dolar harcandığını vurguluyor.

“Bu Türkiye'nin gayrisafi milli hasılasının neredeyse yarısı” dedikten sonra devam ediyor:

Bununla birlikte programın gelişimi ve devamlılığının sağlanması da bir diğer önemli nokta. Zira bir savaş uçağı ortalama 50 ila 70 yıl kullanılabilen ve bu sürede hem ikamesinin yapılması hem de gelişen teknolojiye uyum sağlaması gereken sistemler. Bu da bu süre zarfında ürünün sürekli geliştirilmesi, değişen harp koşulları ve teknolojiye uyum sağlaması anlamına geliyor.

Bu açılardan bakıldığında Türkiye'nin bahsettiğimiz mali yükümlülüğün altına tek başına girmemesi gerektiği konusunda hemen herkes hemfikir. Öte yandan farklı ülkelerin programa dahil olarak geliştirme sürecine teknik ve mali açıdan destek vermesi oldukça makul bir adım.”

İşin mali boyutu madalyonun elbette bir yüzü. Ancak Kadir Doğan madalyonun diğer yüzünü de çeviriyor ve belki de parasal konulardan çok daha önemli bir sürece işaret ediyor…

Konu bu noktada doğal olarak savunma sanayii projelerinin uluslararası ilişkiler ve dış politikaya etkisine geliyor. Bu süreci ‘bir savaş uçağı programı ortaklığının çok daha ötesi’ olarak niteliyor Doğan.

Bugün hiçbir ülkenin siyaseten ters düşebileceği, sorun yaşayacağı veya yaşama ihtimali olduğu bir ülkeyle böylesine büyük programda birlikte çalışmayacağını vurguluyor ve “Ürettiğiniz savaş uçağı sizin milli güvenliğinizin en önemli yapı taşlarından biridir. Haliyle kimse bunu tehlikeye atmak istemez” diyor.

Kadir Doğan, yakın dönemde Türk SİHA’larının ilgili coğrafyalarda oluşturduğu etkiyi hatırlatıyor ve şimdi KAAN ile de benzer bir süreç yaşanacağına inandığını belirtiyor.

Savaş uçağı ortaklığının aslında Ankara’nın bahsi geçen ülkelerdeki etkisini en üst noktalardan birine taşıması anlamına da geldiğine değinen Doğan, “Bu hem dış politika açısından oldukça olumlu hem de Türkiye'nin bölgesel bir gücün ötesinde kendini konumlandırması açısından oldukça iyi bir enstrüman. Türkiye'nin çok büyük bir başarı hikayesine dönüşen ‘SİHA Diplomasisi’ tekniği KAAN ile çok daha farklı bir boyuta taşınabilir. Bu yeni gerçeklik Türkiye'yi bölgesel bir güç olmanın ötesine taşıyabilir. Bu nedenle KAAN bir savaş uçağından çok daha fazlasına dönüşebilir ve Türk diplomasisi için ‘altın anahtar’ rolü üstlenebilir” diyerek sözlerini tamamlıyor.