Karar.com'da yazan Ürün Dirier Türkiye'de ''istemezük'' tavrında olan Muhalefete İvan Gonçarov’un 1849’da yazdığı efsane romanı oblomov ile benzeştirmiş, İşte o yazı...

Bir varoluş trajedisi olan Oblomovluk, bilinçli bir tembellik ve atalet halidir. Günümüzdeki tükenmişlik sendromuna da karşılık gelebilir. Herşeyin farkında olma ama sonunu gördüğü yolda ilerlemek istememenin getirdiği bir tükenmişlik ve kendini gerçekleştirememe hali de denilebilir. Sosyal yaşamdan kopuş, topluma uyum sağlayamama, bilinçli bir vazgeçiş… Neredeyse ölüme eş bir uyuşukluk hali, bir başka deyişle yaşarken ölmektir Oblomovluk.

İvan Gonçarov’un 1849’da yazdığı efsane romanı Oblomov, çağımızın toplumsal hastalığını anlatıyor adeta. Bu ölümsüz eserin kahramanı Oblomov, insanlığın berbat ve tükenmiş bir hali ile yüz yüze getiriyor bizleri. Sürekli düşünen ancak bir türlü harekete ya da eyleme geçemeyen, her daim yeni projeler üreten ama olduğu yerde sayan bir portre. İleri mi atılmalı yoksa olduğu yerde mi kalmalı, bir türlü karar veremez. Kararsızlığından dolayı da hiçbir şey yapamaz. Sınırsız hayal gücü içerisinde adeta boğulur. Sürekli düşünür, plan yapar ama eyleme koyamaz. Size de içinizde ya da çevrenizdeki birilerini hatırlatmıyor mu?

Sonunda Oblomov, hayatının yarım kalmış olduğu idrakine vararak derin bir bunalıma sürüklenir. Başkalarının zengin, hareketli hayatını kıskanır. İçinde hiç işlenmemiş birçok yetenek olduğunu acı acı sezer.

Bugünün Oblomovluk sendromuna yakalanmış insanına bir göz atacak olursak, onlar dünyada olup biten her şeye karşı ilgisizdir. Tam bir hareketsizlik içindedirler. Bir şey yapmaya alışmadıkları için neyi yapıp neyi yapamayacaklarını tam olarak belirleyemezler. İstekleri hep istek olarak kalır. 

Hayal kurmayı çok severler ve hayallerinin gerçekle yüz yüze gelmesinden de korkarlar. Oblomovlar hayatta herşeyden şikayet ederler. Onlara ‘bunların böyle olmaması için ne yapmalı’ diye sorsanız karşılık veremezler. Çünkü ne yapılması gerektiğine dair fikirleri bile yoktur. Sizin önerilerinize de daima karşı çıkarlar. Müzmin muhaliftir bu tipler. Ülkesinden, insanından umudu kesmiştir. Bunlardan adam olmaz diye hayıflanıp dururlar. Size de birilerini hatırlattı mı?