İnsanın “sahip olduğu” ile yetinemediği, “hep daha fazlasını” ve “daha farklısını” istediği bir çağ…

İnançları ve bir Tanrı’nın varlığını inkâr eden insanlık, kulluk etmek üzere “bilimi” îcat etti. Bilimin ulaştığı neticeleri -doğruluğunu sorgulamaksızın- yüceltti, kutsadı ve “din” hâline getirdi. Dini reddederek, yeni bir din îcad etti.

İnsanları milletlere, yetmedi, kabilelere ayırdı. Her topluluğu birbirine düşürdü. “En soylu millet uğruna” insanlığın hizmetkâr olmasını esas kabul etti.

İNSANLIK KENDİ SONUNU HAZIRLIYOR

Dünyayı topyekün sömürge adası îlan etti. Hammaddeyi tek elde toplamaya çalışırken, ürettiği mallar için bütün dünyayı bir pazar kabul etti. Köleleştirerek topladı, harcamaya teşvik ederek köleleştirdi.

Havayı bozdu, suyu bozdu, toprağı bozdu. İnsanı ifsad etti; kadını, erkeği, çocuğu, âileyi bozdu.

Artık bugün tertemiz bir havamız, berrak bir suyumuz, lekelenmemiş bir karış toprağımız yok. İnsanlarımız, erkek olmaktan, kadın olmaktan utanır hâle geldi. Âileler yıkıldı, çocuklar enkaz altında kaldı. Bu kıyımın en vahşî boyutlarıyla yaşandığı Avrupa toplumlarında, “Siz çocuğunuzu doğurun, şu odaya bırakın, biz bakarız!” diyecek hâle geldikleri hâlde, insanlar çocuk sahibi olmaktan yüz çevirdiler.

Yaşlandık, yaşlanıyoruz. İnsanlık olarak kendi sonumuzu hazırlıyoruz.

Üç asırdır devam eden, artık acı faturalarının saklanamaz hâle geldiği bu yeni düzen; “iki dünya savaşıyla” milyonları yuttuğu yetmezmiş gibi, bugün yeni bir savaşın tellâllığını yapıyor. Her yerde savaş çığırtkanlığı… Her yerde terör karmaşası… Kardeşin kardeşe kırdırılmak istendiği bir düzen…

 

Kaynak: Melike Şahin