Bu günlerde sosyal medyada bir haber dolaşıyor. Gazeteci duayeni Uğur Dündar’ın kızı babalık davası açıyormuş. Birkaç gün sonra da aynı kadının bir başka kızı Metin Akpınar’a babalık davası açıyormuş. Eh, olabilir mi? Niye olmasın. Bu iki kişinin ortak özellikleri: Laik olmaları. Birbirlerinin beraber oldukları kadınlar kendilerini, gerisini anlayın. Hatta çağdaşlığın icaplarındandır; kadınları teklif de ederler. Nasıl olsa ayıp değil, günah değil, töreye aykırı değil.

 

Töreye aykırı değil de bizim töremize aykırı.

Şeriata ne için karşı çıktıkları anlaşılıyor değil mi? Çünkü Şeriata göre bunlar yasak. Ama annesiyle, bacısıyla, kızıyla anadan üryan denize girenden hangi dini, mezhebi, töreyi hassasiyeti bekliyorsun? Böyle olan insan bir başkasının şerefini, haysiyetini, hakkını hukukunu düşünür mü? Memleket yanmış bitmiş düşünür mü? Düşünür. Şöyle düşünür? Buradan bir ekmek çıkar mı diye. Mahalle yanarken saçını tarayan kızın yangına ihtiyacı var. Töreleri ya Sabataizme uygun ya laikliğe.

Böylelerinin günah tanımı ve hassasiyeti ile bizimki birbirinden farklı. Ama ne var ki hırsız yine biz oluyoruz. Uğursuz yine biz oluyoruz. Dolmaları çifter çifter yiyen yine biz oluyoruz. Eğer hafazanallah bunu yapan dindarlar olsaydı. Oho…. Daha söylemedik laf koymazlardı. Romanını yazar filmini çekerlerdi.

 

Bizim mahalleden insanlar son yirmi yılda ihaleye girmiş, devlete iş yapmışlar. Daha yapmadıkları hırsızlık, soymadıkları kasa kalmamış gibi. Neden? Çünkü kendileri ihaleye giriyor kendileri yiyorlardı. Şimdi daha eskisi gibi yiyemiyorlar.

İhaleye girmiş kazanmış bizim mahallenin çocukları da lüks araba alıyormuş. Olmaaz. Lüks arabayı kendileri alıp kendileri binecekler.

Bizimkilerin kazanma hakkı yok. Hamallığına ihale kazanacaklar. Eşek gibi çalışacaklar. Çünkü öbürleri kasabın kedisi, bizimkiler sokak kedisi.

YAZININ TAMAMINI OKUMAK İÇİN...