Kötüye örneklendirme ve de yüreklendirme olmaması için Teğmenlerin isyanı olayını anlatmayacağız.

YÖNLERİ FARKLI ŞAHSİYET

Mustafa Kemal, Mustafa Kemal ve Kamâl Atatürk olarak iki yönlü bir şahsiyettir.

1919-1923 arasında Kurtuluş savaşına katılan ve Birinci Meclis’e başkanlık yapan Mustafa Kemal genelde kabul gören bir şahsiyettir.

Üzerinde ihtilaf edilen ve -1923 sonrası için 5816 sayılı  yasa ile korunan  Kamâl Atatürk’tür. Onunla birlikte çağrıştırılan İstiklal mahkemelerinin ölüm fermanları, kendilerine karşı İstiklal savaşı verdiğimiz ülkelerden tercüme edilen yasalarla yapılan devrimlerdir; Harf inkılabıdır, Milletimizi dışlayan demokrasi ve hukuk dışı dayatmacı uygulamalardır.

Nasıl kabul ederseniz edin, Mustafa Kemal ve Kamâl Atatürk’ten oluşan çift yönlü şahsiyetin sevenleri de sevmeyenleri de vardır. Değersizleştirme ve unutturma gayesiyle ölümü sonrasında Kamâl Atatürk’e ilk karşı çıkan CHP’dir. Siyasi amaçlarla ilk sahip çıkan da Anıtkabir’i yapıp bitiren ve 5816 nolu yasayı çıkaran Demokrat Partidir.

 

MEDENİ İNSANLARIN TAVRI

Medeni insanlar kişilerden değil ilkelerden hareket ederler. Mustafa Kemal’e göre “En hakiki mürşidin ilim “olmasının anlamı da budur.

Değil üzerinde tartışılan Mustafa Kemal’in, Allah’ın Elçisi cihan önderi Hz Muhammed Mustafa’nın askerleri olmak bile Kur’ân, akıl ve bilim dışı bir söylemdir.  Bir diğer güncel anlatımla ifade edersek akıl tutulmasıdır; modern köleliktir.

“Mustafa Kemalin askerleri olma” söyleminin Ahmet Hakan’ın 19 Kasım 2024 tarihli yazısıyla yorumladığı gibi:

“Kurtuluş Savaşı bilincini taşımak anlamına gelir.

– Sınırlarımızın içinde ve ötesinde teröre izin vermemek anlamına gelir.

– Mustafa Kemal’in bağımsızlık ilkesine sahip olmak anlamına gelir.

– Bütün bir vatan toprağını müdafaa etme kararlılığında olmak anlamına gelir.”

Şeklinde bir anlamı da yoktur. Kaldı ki böylesi bir yaklaşım Mustafa Kemal’i değilse de Kamâl Atatürk’ü dışlama anlamına gelir.

YÜREKLİ AYDIN YETİŞTİREMEDİK

Olumsuz yansımaları ve zarar verici sonuçları olan ihtilalcileri çıkarırsak yürekli aydınlar yetiştiremediğimiz bir gerçektir. Dış bağlantıları olmasa da, muhtemelen aldıkları tek yönlü eğitimin etkisiyle davranan isyankâr teğmenler, bizim eserimiz olan yürekli çocuklarımızdır. Bütün suçu onlara da yükleyemeyiz.

Bu teğmenler cezalandırılmalıdır, cezalandırılmazlarsa geleceğin darbelerine/darbecilerine yeşil ışık yakılmış olur; 12 Eylül öncesinde olduğu gibi on binlerin canına da mal olabilir. Bu sebeple âsi teğmenler mutlaka ve mutlaka ordudan atılmalıdır ama kendilerine devletin imkânlarıyla eğitimleriyle mütenasip görevler verilerek geçim alanı açılmalıdır.

Adalet gereklidir ama ceza da zulme dönüştürülmemelidir. Okuyup öğrenelim:

“Ey iman edenler! Allah için gerçeğe şahitlik ederek adaleti titizlikle ayakta tutan kimseler olun! Bir kişi veya topluma karşı duyduğunuz öfke, onlarla ilgili vereceğiniz kararlarda sizi adaletsizliğe sevk etmesin! Siz her zaman, herkese karşı adil davranın! Çünkü Allah’ın sevgisini kazanmak, yani iyilik ve takvaya ulaşmak için en uygun olan davranış, düşmanlarınıza karşı bile olsa adaletten zerre kadar ayrılmamaktır.

O hâlde, Allah’tan gelen ilkeler doğrultusunda hayata yön vererek, kötülüklerden titizlikle sakının! İyi bilin ki Allah, yaptığınız her şeyden haberdardır.” (Maide 8)