İşte Tarık Sezai Karatepe'nin kaleme aldığı o yazı;

1966… Patnos, bereketli bir sabaha uyanmış, Fermani amca ile eşi, şükür secdesine kapanmıştı. “Selami olsun, adı; teslim olsun Yaradan’a!”

Selami, yaşından beklenmeyen bir olgunlukta idi. Parmakla gösterilen bir ahlak adamı, yerinde durmayan bir iş aşığıydı. Ağrı Dağı karşısında heybetiyle yükseliyor, Selami’nin coşkunluğuna ilham veriyordu.

Selami, büyük şehri arzuluyordu. Henüz 13’ünde İstanbul’a gitti. Kadırga’daki Osmanlı kokan bir mahallede yaşamaya başladılar. Kunduracılığa merak sardı, çıraklık ve kalfalık yılları çabucak geçti. Müşteriler kadar dertliler, borçlular, hastalar da gelirdi dükkâna. Onları boş çevirmez, ya derdine derman olur ya da ehline yönlendirirdi.

 

Mahallede “Albay” lakabıyla anılır olmuştu. Nerede zulüm ve işkence varsa, Selami oradaydı. Bursa Zindanı’ndaki baskılara karşı sesini yükseltmiş, Bosna’daki katliamlar ise yüreğini dağlamıştı.

26 yaşına geldiğinde evdekilere, “Macar ülkesine gidiyorum!” dedi. Ancak niyeti Bosna’ydı. “Kardeşimi evlendirin!” diyerek cennete talip olduğunu ima etti. Yol boyunca neşeliydi ama Bosna toprağına girince sessizleşti.

On altı gün boyunca cephede kaldı. Müslüman kuvvetlerle harekâtlara katıldı. Çocuklarla vakit geçirdi, Bosna ilahilerini söyledi. Silahlı fotoğraf vermekten kaçındı. Bir gün, “Beni buraya gömün!” dediği yerde ağır yaralandı. Son secdesini yaptı.

28 Ağustos’ta haberi Türkiye’ye ulaştı. Beyazıt Meydanı’nda on binler, “Şehit Selami, Yolun Yolumuzdur!” diye haykırdı. Babası Fermani amca, “Beş oğlum daha var, hepsi Hak yolunda feda olsun; bugün düğün günümüz!” diyordu.

Selami, Bosna’nın evladı olmuştu artık.