İŞTE O YAZI:

Siyasetçilerin yargı kararı, yargıçların da siyasi karar vermesini beklemek alışkanlığımızı yadırgamayalım.

Neticede kendilerini “Dini cemaat” olarak sunanların devlet içinde paralel devlet kurmak için örgütlendiğini görmedik mi? Bunun gibi “Sivil Toplum Örgütleri”nin üniformalı ve üniformasız kökten devletçilerle işbirliği yaptıklarına da tanık olmadık mı?

Hatta darbe döneminde “Silahlı Kuvvetler de bir sivil toplum örgütüdür” diyen siyasi parti sözcülerini de dinlemedik mi? (...)

Şimdi rahmetli olan ve yüksek yargıda önemli görevler üstlenen bir yakınım vardı... İlk kez dede olduğunda bebek torununu kucağına almış... Bebek de, elini dedesinin yüzüne götürmüş ve minik parmağını dedesinin burun deliğine sokmuş.

Bunun üzerine, hukuk anlayışı hücrelerine kadar sinmiş olan dede, bebeğin anlayıp anlamamasına aldırmadan ona “Yetki” konulu ilk dersini vermiş.

Bebeğin parmağını tutmuş ve ona kendi parmağını göstermiş,

- Bak bebek, bu benim parmağım, bu senin parmağın. Bu senin burnun bu benim burnum... Sen kendi parmağını ancak kendi burnuna sokabilirsin. Ben de benim parmağımla sadece kendi burnumu karıştırabilirim, demiş.

Ders herkese 

lazımdır

Yargıdan siyaset, siyasetten yargı bekleyenleri de kucağına oturtup onlara bu tür bir ders verecek bir dede bulsak ne iyi olurdu... Bu arada bir başka dede de kafaları karışık olanları kucağına oturtup “Bak yavrum burası Ankara burası Pensilvanya... Bunların haritada birbirine yakın görünmesine aldanma...

Pensilvanya’dan parmağını uzatıp Ankara’yı karıştırman mümkün değildir” diyerek bu kafası karışıklara da derslerini verseydi.

MEHMET BARLAS / SABAH

Akit Arşiv sayfasından...