İnsanın sahih inancın ilkelerine teslim olarak edindiği irade ile, zevk ve çıkarında ait olduğu irade arasında büyük fark vardır.

İnancın iradesindeki insan, düz bir yolun yolcusuna benzer. Doğruları ve yanlışları değişmez.

İlkeleri metin olmaktan çıkmış, karakter olmuştur.

Adeta bir kitap gibi, eylemleri üzerinden okunur, anlaşılır hale gelmiştir.

Bütün peygamberlerin öncü müminleri böyledir. Dünyadaki misyonları; iyiliği artırıp yaymak, kötülüğü azaltmaktır.

Aksiyonlarını yerine getirirken de ne zulüm yapmak ne de zulme uğramak gibi evrensel ilkeleri vardır.

Heva ve hevesini önceleyen kişinin ne yana sürükleneceği belli değildir. Durumu sürekli zikzak çizen, geri dönen yolcunun durumuna benzer.

Üstelik her heva, kendine mahsus bir yol tutturur. Heva yolunun yolcuları, bu nedenle, birbirlerine benzemezler. Amaçları, hedefleri kısa döneme aittir ve bencilce talepleri içerir.

Zulüm sözcüğünü kullanmazlar. Şeytan ve sonra da onu aratmadıkları için serbest bıraktığı kesim, dünyada her dönem en kalabalık gurubu teşkil ederler.

Ölümle hayatın biteceğine inanır çoğu. Ancak, hesap gününü dikkate alarak eylemlerini düzenlemezler. Kendi aralarında, göreceli olarak, farklılık gösterirler.

Dosdoğru yolun yolcularıyla, sadece, fiziksel benzerlik gösterirler.

Aynı anne ve babadan doğmuş olsa bile, birbirine böylesine uzak iki grubun ceza ve ödül durumu aynı olabilir mi?

 

dunyabizim.com Ahmet Mercan